بررسی ترکیبات اسمی متون پهلوی دینکرد 6 و دینکرد 7

ساخت واژگان جدید از طریق ترکیب واژگان موجود در زبان یکی از سه شیوه ساخت واژه در زبانهای هندواروپایی و به تبع آن زبانهای ایرانی است. واژه مرکب واژه ای است که از دو یا چند جز مستقل تشکیل یافته و اجزای آن به طور مجزا در زبان بکار می روند ولی در پیوند با هم معنای جدیدی را می سازند. ترکیب از مهمترین مقولات بررسی زبانی است و در واقع مرز بین صرف و نحو می باشد. این گونه کلمات در زبان پهلوی هم مرسوم و پرکاربرد بوده اند و تا حال پژوهش جامع و گسترده ای در این رابطه انجام نگرفته است. در میان زبانهای ایرانی تنها در اوستا و تا حدی در سغدی و فارسی دری بحث مستقل و مفصلی در این مورد انجام شده است. لذا یک بررسی دقیق در این مقوله در زبان پهلوی حایز اهمیت و ضروری می نماید. دو متن مهم پهلوی دینکرد6 و دینکرد 7 در این رساله بررسی خواهند شد. ترکیبات موجود پس از قرائت متون استخراج و دسته بندی، تجزیه و تحلیل خواهند شد. شیوه ای که در این رساله به کار گرفته خواهد شد روش محققان متقدمی چون ویتنی و واکرناگل در سنسکریت و به تبع آن جکسون در مطالعه ترکیبات اوستایی است.